Bu artık kahve değil, karakter geliştirmiş bir mikroorganizma. 150 saat anaerobik fermantasyon mu? Yani çekirdek, oksijensiz ortamda haftalarca “ben neyim, nereye gidiyorum?” diye düşünmüş, belki de enlightenment yaşamış. Biz de şimdi onu fincana koyup “hımm floral” diyecekmişiz öyle mi? Bu çilehanesine kapanmış, yanmış pişmiş ve olmuş şeyi tadıp, prime time’da yayınlanan yemek programlarındaymış gibi ‘biraz meyvemsi, hm hm evet!’ dememiz sence de bu çileye hakaret olmayacak mı?

Bu böyle bir şey değil. Bu, 150 saat boyunca kendiyle baş başa bırakılmış bir varoluşsal krizin sonucudur. Carlos Arcila’nın Gesha’sı, fermantasyon tankında yalnız kalınca içe dönmüş, “Ben neden buradayım?” diye sormuş — cevabı da aromaya dönüşmüş.

Bak; bu çekirdek senin sabah ayılamadığın için içtiğin kafein bombalarından değil. Bu, kahveyle kişisel hesaplaşmanı başlatan, “Ben bunca zamandır ne içiyormuşum?” dedirten şeylerden. Ve evet, çok istiyorsan, floral. Evet, şeftali, yasemin, limon kabuğu falan filan. Mutlu musun bunu duyduğun için? Ama öyle basit notalar gibi değil — Sanki Chopin çalmışlar da sen sadece ilk üç notayı duyup ağlamaya başlamışsın gibi.

Bir içimde gül geliyor, bir içimde portakal çiçeği. Ama sonra ağzının kenarında bir asidite beliriyor; Hafif ama zarif, tıpkı terk edildikten sonra saçını kestiren eski sevgilin gibi. Bu kahve sana kötü davranmıyor — sadece seninle uğraşmıyor. O kendi yolunda yürüyor; sen adımlarına yetişebilirsen ne âlâ.

Gesha içmek bir ayrıcalık değil, bir sınav. Ama bu versiyon? Bu bir manifesto. “Ben her çekirdekte bulunmam,” diyor. Ve sana bir sır vereyim: haklı.