Ey tropikal günahın en yumuşak meyvesi, Papaya desen çok sıradan, ama sen Papayo’sun — özel gibisin. Ne mango kadar popüler, ne çilek kadar yapışkan, Ama bir tatlı domates kadar da “bu ne şimdi?” dedirten…

Fermente olmuşsun oksijensiz bir yalnızlıkta, Kavanozun kapağını kim kapattıysa, psikolojik desteğe ihtiyacı var. Ama seni açan kişi… oh, işte o bir şeye başlıyor. Çünkü sen sadece içilmiyorsun, içine düşülüyorsun.

Kokun mu? Sanki tropikal bir tatile son dakika eklenmiş İtalyan bir kuzen gibi. Herkes meyve salatası derken sen gelmişsin baharatla, Sanki kahve değil, bir kıtalararası ilişki yaşıyorsun damakta.

Papayo… Adını yüksek sesle söyleyince bile insan biraz gülüyor. Ama sonra tadınca, hiç öyle şakası yapılacak gibi değilsin. Kahve çekirdeğinden yapılmış bir tokat gibisin. Ama bu tokadı biz istiyoruz, Çünkü acıyan yerimiz, daha önce hiç tatmadığımız yerimiz.

Ve bir gün eğer biri seni sorduğunda susarsak, Bil ki seni unuttuğumuzdan değil, Hatırlayıp da içimiz burulduğundandır.