Hambela Guji, kahve tarihinde “ilk aşk” sayılabilecek yerlerden geliyor. Ama bu bir nostalji masalı değil. Bu kahve hâlâ orada, hâlâ inatçı, hâlâ seni şaşırtma konusunda ısrarcı.

İşleme yöntemi natural değil, natural anaerobic. Yani: meyvesiyle birlikte kurutulmuş, ama oksijensiz bir ortamda, içsel bir fermentasyonla delirmiş. “Güneşte yatmış” gibi değil artık; “kapalı kutuda sabretmiş, sonra patlamış” gibi düşün.

2000 metrenin üstünde, gece-gündüz sıcaklık farkının büyüttüğü o konsantre tat profili var bunda. O yüzden öyle pastel aromalar bekleme. Burada keskinlik var, çarpıcılık var. Kayısı diyorsun ama sonra bir narenciye çarpıyor. Bergamot diyorsun, arkadan bir tropikal karanlık geçiyor. Aromalar arası geçişler lineer değil — biri daha gitmeden öteki kapıdan dalıyor.

Şunu da bil: Hambela Guji ile iyi anlaşamayabilirsin. Bu kahve biraz huysuz, biraz içe kapanık. Ama senin de dert ettiğin şey buysa, zaten sıradanlığa alışıksın demektir. Guji bunu affetmez.

Demlemesi kolay mı? Eh, belki değil. Ama ne zaman hayatına gerçekten değen biri kolay olmuş ki? Zaten kolay olan hiçbir şey, bu kadar akılda kalmazdı.